ГОРДЕЙЧИК Петр
Иванович, рядовой, водитель, род. 19.7.1964 в дер.
В. Гать Ивацевичского р-на Брест, обл. БССР.
Белорус. Работал в колхозе им. Калинина. В Вооруж.
Силы СССР призван 29.9.82 Ивацевичским РВК.
В Респ. Афганистан с дек. 1982.
Неоднократно, проявляя стойкость и умение, доставлял боеприпасы и военное имущество в воинские части. 13.01.1984 колонна, в которой следовал его автомобиль, была обстреляна. Отражая нападение пр-ка, Г. погиб.
За мужество и отвагу нагр, медалью "За отвагу" и орд. Красной Звезды (посмертно).
Похоронен в родной деревне.
Там его именем названа улица.
Вот это фото и пояснения прислал Фаниль Хазиханов (https://ok.ru/profile/246763374631) :
В от
эти данные и
фото были взяты
из белорусской
книги памяти:
ГАРДЗЕЙЧЫК Пётр Іванавіч
Нарадзіўся 19.7.1964 г. ў в. Вялікая Гаць Івацэвіцкага раёна Брэсцкай вобласці. Беларус. Член ВЛКСМ. Маці, Надзея Васілеўна, і бацька, Іван Максімавіч, працуюць у калгасе імя Калініна. У 1981 г. Пятро скончыў Велі-кагацеўскую сярэднюю школу, потым вучыўся ў аўта-школе ДТСААФ, працаваў механізатарам у родным калгасе. Увосень 1982 г. прызваны ў Савецкую Армію Івацэвіцкім РВК. Служыў у Афганістане. За час службы радавы П. I. Гардзейчык зрабіў 46 рэйсаў агульным прабегам 48 тыс. км. 13.1.1984 г. пры выкананні баявога задання на маршруце Шынданд — Кандагар яго аўта-машына падарвалася на міне. Цяжка паранены, П. I. Гардзейчык не змог выбрацца з кабіны і загінуў. Пахаваны ў в. Вялікая Гаць. Узнагароджаны ордэнам Чырвонай Зоркі (пасмяротна), медалём «За адвагу».
3 артыкула Л. Руціч «Расказалі афганскія пісьмы» ў івацэвіцкай раённай газеце «Кастрычнік» ад 7 чэрвеня 1988 г.
На службу ў армію адыходзілі ў адзiн дзень — Валодзя Гарбавец, Коля Галінскі, Федзя Каланчук, Пеця Анодзін і Пеця Гардзейчык. Усе аднагодкi,поўныя сіл і энергіі. Праводзілі іх усёй вёскай. Шмат было моладзі. На памяць аб тым дні засталася фота-картка, якая назаўсёды зафіксавала жыццярадасную ўсмешку прыгожага чарнявага Пеці Анодзіна, строгі і адкрыты погляд Пеці Гардзейчыка, непрыхаваны сум на тварах іх маці.
Амаль усе хлопцы трапілі ў Афганістан... Неспакойнай была душа Надзеі Васілеўны Гардзейчык... Як там сын? Неспакойнымі рукамі Надзея Васілеўна даставала паперу і пісала. Аб іх, аб сваяках, аб усім, чым жыла родная Вялікая Гаць. Падтрымаць, са-грэць пяшчотным словам, гарачым сэрцам на далёкай чужыне, зрабіць усё, каб менш адчуваў сын горкае пачуццё адлучанасці ад роднага кутка — чым яна магла яшчэ дапамагчы
яму? I, вядома, верай. У тое, што міне час, і сынок вернецца жывым і здаро-вым. Яна, яе мацярынская любоў збе ражэ яго там. Вось і пісьмы ад Пятра ідуць неблагія, спакойныя, быццам знаходзіцца ён побач, там, дзе нічога дрэннага не павінна здарыцца.
Пісьмы з Афганістана... Амаль усе яны... пачыналіся кароткім надпісам уверсе "Прывет з ДРА"... часам аба-значалася і канкрэтнае месца. Некалькі разоў «Кушка», часцей «Шынданд». «Тут мы і будзем служыць два гады»,— пісаў ён у пісьме ад 22 снежня
1983 года. Паведамляў аб тым, што разам з ім трапілі ў адну часць Федзя Каланчук і Коля Галінскі, альбо Галка, як ён коратка называў свайго аднавяскоўца, што пасля новага года атрымаюць новыя машыны. Прасіў брата Янака даведацца, куды трапіў Пеця Анодзін, бо перапіска іх спынілася.
Пісьмы... Стрыманыя і кароткія на-пачатку, яны станавіліся трапяткімі, гарачымі, у некалькі старонак — пазней... Чым далей, тым больш дыхалі яны гулкім, як пісталетны выстрал, словам «экстрэмальныя ўмовы».
I ўсё ж у кожным пісьме: служба ідзе нармальна, навіны адны і тыя ж, ездзім у рэйсы, а дно толькі і цікава, што ездзім. «Машыны, колькі іх?» —
трывожылася Надзея Васілеўна. «Не 5, а 50 у калоне»,— цёпла, без іроніі тлумачыў сын. «А хто яшчэ з табой ездзіць у машыне?» «Камандзір, мама, вельмі цудоўны чалавек,мы з ім мяняемся за рулём».
Ішоў час. «Вось служыць і засталося зусім мала — адзін год, усе цяжкас-ці пераадолены...»
Радкі, радкі, напоўненыя любоўю і павагай да маці, родных і сяброў... Пецю цікавіла ўсё: чым займаюцца сябрукі, колькі вяселляў справілі ў вёсцы. I ў ніводным радку — цынізму, выхвалення, нараканняў на лёс... Ні-кога не забываў Пеця. Пісаў малод шаму брату Янаку. Прасіў яго пад-цягнуцца ў вучобе, больш дапамагаць бацькам... Шчырыя, даверлівыя пісь-мы ішлі і сярэдняму брату — Уладзі-міру. А часцей звяртаўся да іх усіх... У кожным пісьме цікавіцца, як дом, гаспадарка, ці сена зграблі, калі бура-кі і бульбу будуць убіраць, успамінае, як сам любіў ездзіць па духмянае сена... «Калі ўсюды гараць ліхтары, калі вакол цішыня, мне здаецца, што ў гэты час знаходжуся дома... Да спякоты мы прывыклі. Вы дома ўжо, пэўна, ходзіце ў ягады. Успомніш пра дом, і так дамоў захочацца...»
Былі цяжкасці, была рызыка, толькі аб гэтым Пеця не пісаў. Дзяліўся тым, аб чым марылася: «Адслужу — буду вучыцца ў сталіцы. Стану лейтэнан-там міліцыі. Мы тут з адным хлопцам разам збіраемся паступаць... Памятаеш, мама, Мішку з Мінска, усе яго ведаюць і паважаюць. Вось і я так-сама хачу быць такім чалавекам, як ён. Не ведаю, ці атрымаецца з мяне такі чалавек, але я буду вельмі ста-рацца...».
Марыў Пеця Гардзейчык вярнуцца дамоў, як І лепшы ягоны сябрук Пеця Анодзін. Адзін і другі вельмі шкадава-лі, што ім выпаў лёс разлучыцца. Абодва сумавалі, але спадзяваліся, што хутка зноў будуць разам... Лёс распа-радзіўся інакш. Пеця Анодзін загінуў
12 ліпеня 1983 года, выконваючы баявое задание. Хавалі Пецю ўсёй вёскай 19 ліпеня... у дзень нараджэння яго сябра Пеці Гардзейчыка. Пасля таго жудаснага дня даўжэйшымі сталі дні, мацней балела сэрца ў Надзеі Васілеўны...
Ніколі не суджана будзе Пятру Гардзейчыку, гэтаму гарачаму дружалюбнаму сэрцу, прыйсці дамоў на магілу сябра. 19 студзеня 1984 года цынкавую труну з яго целам апусцяць у мёрзлую зямлю побач з яго так і ненаведаным сябрам...
Домік Надзеі Васілеўны, прымо-шчаны на ўскрайку вёскі, невялічкі, з двума пакойчыкамі... Сюды так марыў вярнуцца Пеця. Няхітрыя эпізоды з яго дзяцінства... Чулым і спагадлівым, добрым і працавітым памятае яна яго. I ў арміі не агрубела яго душа...
...Велічна і журботна глядзяць на вуліцу, на свет застылыя ў мармуры два салдаты, два сябры. Цішыня пад высокімі соснамі...
3 пісем П. I. Гардзейчыка родным
26 красавіка 1983 г.
...Вот мы часто вспоминаем то, что уже вернуть нельзя. Много было ошибок у меня до армии, и только теперь начал это понимать... Однако это ещё ничего не значит. Когда я, мама, вернусь из армии, то нам будут очень завидовать. Я вас не подведу. Ещё год, и мы будем дома вместе. Спасибо, мама, за то, что ты меня понимаешь.
3 жніўня 1983 г.
Добрый день, дорогие родные! С чистым армейским приветом к вам ваш сын Пётр... Нет больше моего лучшего друга... (маецца на ўвазе Пётр Анодзін.— Рэд.). Когда прочитал ваше письмо, долго не мог успокоиться. Вспоминаю, как мы дружили с ним, куда я, туда и он, и наоборот. Вот уже третий день читаю письмо о нём и плачу долго, не могу взять себя в руки. Я даже не знаю, что я буду делать без него, как жить. Очень жаль, что погиб Петя в такие молодые годы. Но кто знает, кто когда погибнет... Помнишь, мама, ты говорила о судьбе человека... Ты, мама, в письме винишь себя за многое: за то, что обижала меня раньше, ругалась, когда я брал вечером мотоцикл. Ты себя, пожалуйста, не вини ни в чём. Я действительно ни на что не обижаюсь. Пройдёт время, и мы будем все вместе. Приедем домой, посетим Петину могилу и, конечно, не выдержим и будем плакать, и больше всех буду плакать я,потому что он мой самый лучший друг и останется им навсегда.
25 кастрычніка 1983 г. Понимаю, мама, отец, Вова и Янек, что вам теперь очень тяжело, но
ничего не поделаешь, кому-то надо служить и здесь. Не волнуйтесь за меня. Я не подведу... А отцу, мама, передай, чтобы немного меньше курил. Я вот с командиром езжу. Он не курит, и я также, и нам хорошо...
3 пісьма саслужыўцаў П. I. Гардзейчыка яго родным
13 сакавіка 1984 г.
Нам тяжело писать о гибели Пети. С первых дней он с честью нёс службу, и ему скоро начали доверять боевые задачи, представлявшие собой опасность и риск для жизни. Только мужественные знают настоящую цену этим задачам. Нам трудно передать,
какие чувства мы пережили. Об этом не написать. На том месте, где погиб Петя, руками его боевых друзей поставлен обелиск, и каждый раз, когда проезжают колонны, ему салютуют и отдают честь. Примите нашу боль.
В Респ. Афганистан с дек. 1982.
Неоднократно, проявляя стойкость и умение, доставлял боеприпасы и военное имущество в воинские части. 13.01.1984 колонна, в которой следовал его автомобиль, была обстреляна. Отражая нападение пр-ка, Г. погиб.
За мужество и отвагу нагр, медалью "За отвагу" и орд. Красной Звезды (посмертно).
Похоронен в родной деревне.
Там его именем названа улица.
Вот это фото и пояснения прислал Фаниль Хазиханов (https://ok.ru/profile/246763374631) :
Могила
моего однополчанина Петра Гордейчика.
ГАРДЗЕЙЧЫК Пётр Іванавіч
Нарадзіўся 19.7.1964 г. ў в. Вялікая Гаць Івацэвіцкага раёна Брэсцкай вобласці. Беларус. Член ВЛКСМ. Маці, Надзея Васілеўна, і бацька, Іван Максімавіч, працуюць у калгасе імя Калініна. У 1981 г. Пятро скончыў Велі-кагацеўскую сярэднюю школу, потым вучыўся ў аўта-школе ДТСААФ, працаваў механізатарам у родным калгасе. Увосень 1982 г. прызваны ў Савецкую Армію Івацэвіцкім РВК. Служыў у Афганістане. За час службы радавы П. I. Гардзейчык зрабіў 46 рэйсаў агульным прабегам 48 тыс. км. 13.1.1984 г. пры выкананні баявога задання на маршруце Шынданд — Кандагар яго аўта-машына падарвалася на міне. Цяжка паранены, П. I. Гардзейчык не змог выбрацца з кабіны і загінуў. Пахаваны ў в. Вялікая Гаць. Узнагароджаны ордэнам Чырвонай Зоркі (пасмяротна), медалём «За адвагу».
3 артыкула Л. Руціч «Расказалі афганскія пісьмы» ў івацэвіцкай раённай газеце «Кастрычнік» ад 7 чэрвеня 1988 г.
На службу ў армію адыходзілі ў адзiн дзень — Валодзя Гарбавец, Коля Галінскі, Федзя Каланчук, Пеця Анодзін і Пеця Гардзейчык. Усе аднагодкi,поўныя сіл і энергіі. Праводзілі іх усёй вёскай. Шмат было моладзі. На памяць аб тым дні засталася фота-картка, якая назаўсёды зафіксавала жыццярадасную ўсмешку прыгожага чарнявага Пеці Анодзіна, строгі і адкрыты погляд Пеці Гардзейчыка, непрыхаваны сум на тварах іх маці.
Амаль усе хлопцы трапілі ў Афганістан... Неспакойнай была душа Надзеі Васілеўны Гардзейчык... Як там сын? Неспакойнымі рукамі Надзея Васілеўна даставала паперу і пісала. Аб іх, аб сваяках, аб усім, чым жыла родная Вялікая Гаць. Падтрымаць, са-грэць пяшчотным словам, гарачым сэрцам на далёкай чужыне, зрабіць усё, каб менш адчуваў сын горкае пачуццё адлучанасці ад роднага кутка — чым яна магла яшчэ дапамагчы
яму? I, вядома, верай. У тое, што міне час, і сынок вернецца жывым і здаро-вым. Яна, яе мацярынская любоў збе ражэ яго там. Вось і пісьмы ад Пятра ідуць неблагія, спакойныя, быццам знаходзіцца ён побач, там, дзе нічога дрэннага не павінна здарыцца.
Пісьмы з Афганістана... Амаль усе яны... пачыналіся кароткім надпісам уверсе "Прывет з ДРА"... часам аба-значалася і канкрэтнае месца. Некалькі разоў «Кушка», часцей «Шынданд». «Тут мы і будзем служыць два гады»,— пісаў ён у пісьме ад 22 снежня
1983 года. Паведамляў аб тым, што разам з ім трапілі ў адну часць Федзя Каланчук і Коля Галінскі, альбо Галка, як ён коратка называў свайго аднавяскоўца, што пасля новага года атрымаюць новыя машыны. Прасіў брата Янака даведацца, куды трапіў Пеця Анодзін, бо перапіска іх спынілася.
Пісьмы... Стрыманыя і кароткія на-пачатку, яны станавіліся трапяткімі, гарачымі, у некалькі старонак — пазней... Чым далей, тым больш дыхалі яны гулкім, як пісталетны выстрал, словам «экстрэмальныя ўмовы».
I ўсё ж у кожным пісьме: служба ідзе нармальна, навіны адны і тыя ж, ездзім у рэйсы, а дно толькі і цікава, што ездзім. «Машыны, колькі іх?» —
трывожылася Надзея Васілеўна. «Не 5, а 50 у калоне»,— цёпла, без іроніі тлумачыў сын. «А хто яшчэ з табой ездзіць у машыне?» «Камандзір, мама, вельмі цудоўны чалавек,мы з ім мяняемся за рулём».
Ішоў час. «Вось служыць і засталося зусім мала — адзін год, усе цяжкас-ці пераадолены...»
Радкі, радкі, напоўненыя любоўю і павагай да маці, родных і сяброў... Пецю цікавіла ўсё: чым займаюцца сябрукі, колькі вяселляў справілі ў вёсцы. I ў ніводным радку — цынізму, выхвалення, нараканняў на лёс... Ні-кога не забываў Пеця. Пісаў малод шаму брату Янаку. Прасіў яго пад-цягнуцца ў вучобе, больш дапамагаць бацькам... Шчырыя, даверлівыя пісь-мы ішлі і сярэдняму брату — Уладзі-міру. А часцей звяртаўся да іх усіх... У кожным пісьме цікавіцца, як дом, гаспадарка, ці сена зграблі, калі бура-кі і бульбу будуць убіраць, успамінае, як сам любіў ездзіць па духмянае сена... «Калі ўсюды гараць ліхтары, калі вакол цішыня, мне здаецца, што ў гэты час знаходжуся дома... Да спякоты мы прывыклі. Вы дома ўжо, пэўна, ходзіце ў ягады. Успомніш пра дом, і так дамоў захочацца...»
Былі цяжкасці, была рызыка, толькі аб гэтым Пеця не пісаў. Дзяліўся тым, аб чым марылася: «Адслужу — буду вучыцца ў сталіцы. Стану лейтэнан-там міліцыі. Мы тут з адным хлопцам разам збіраемся паступаць... Памятаеш, мама, Мішку з Мінска, усе яго ведаюць і паважаюць. Вось і я так-сама хачу быць такім чалавекам, як ён. Не ведаю, ці атрымаецца з мяне такі чалавек, але я буду вельмі ста-рацца...».
Марыў Пеця Гардзейчык вярнуцца дамоў, як І лепшы ягоны сябрук Пеця Анодзін. Адзін і другі вельмі шкадава-лі, што ім выпаў лёс разлучыцца. Абодва сумавалі, але спадзяваліся, што хутка зноў будуць разам... Лёс распа-радзіўся інакш. Пеця Анодзін загінуў
12 ліпеня 1983 года, выконваючы баявое задание. Хавалі Пецю ўсёй вёскай 19 ліпеня... у дзень нараджэння яго сябра Пеці Гардзейчыка. Пасля таго жудаснага дня даўжэйшымі сталі дні, мацней балела сэрца ў Надзеі Васілеўны...
Ніколі не суджана будзе Пятру Гардзейчыку, гэтаму гарачаму дружалюбнаму сэрцу, прыйсці дамоў на магілу сябра. 19 студзеня 1984 года цынкавую труну з яго целам апусцяць у мёрзлую зямлю побач з яго так і ненаведаным сябрам...
Домік Надзеі Васілеўны, прымо-шчаны на ўскрайку вёскі, невялічкі, з двума пакойчыкамі... Сюды так марыў вярнуцца Пеця. Няхітрыя эпізоды з яго дзяцінства... Чулым і спагадлівым, добрым і працавітым памятае яна яго. I ў арміі не агрубела яго душа...
...Велічна і журботна глядзяць на вуліцу, на свет застылыя ў мармуры два салдаты, два сябры. Цішыня пад высокімі соснамі...
3 пісем П. I. Гардзейчыка родным
26 красавіка 1983 г.
...Вот мы часто вспоминаем то, что уже вернуть нельзя. Много было ошибок у меня до армии, и только теперь начал это понимать... Однако это ещё ничего не значит. Когда я, мама, вернусь из армии, то нам будут очень завидовать. Я вас не подведу. Ещё год, и мы будем дома вместе. Спасибо, мама, за то, что ты меня понимаешь.
3 жніўня 1983 г.
Добрый день, дорогие родные! С чистым армейским приветом к вам ваш сын Пётр... Нет больше моего лучшего друга... (маецца на ўвазе Пётр Анодзін.— Рэд.). Когда прочитал ваше письмо, долго не мог успокоиться. Вспоминаю, как мы дружили с ним, куда я, туда и он, и наоборот. Вот уже третий день читаю письмо о нём и плачу долго, не могу взять себя в руки. Я даже не знаю, что я буду делать без него, как жить. Очень жаль, что погиб Петя в такие молодые годы. Но кто знает, кто когда погибнет... Помнишь, мама, ты говорила о судьбе человека... Ты, мама, в письме винишь себя за многое: за то, что обижала меня раньше, ругалась, когда я брал вечером мотоцикл. Ты себя, пожалуйста, не вини ни в чём. Я действительно ни на что не обижаюсь. Пройдёт время, и мы будем все вместе. Приедем домой, посетим Петину могилу и, конечно, не выдержим и будем плакать, и больше всех буду плакать я,потому что он мой самый лучший друг и останется им навсегда.
25 кастрычніка 1983 г. Понимаю, мама, отец, Вова и Янек, что вам теперь очень тяжело, но
ничего не поделаешь, кому-то надо служить и здесь. Не волнуйтесь за меня. Я не подведу... А отцу, мама, передай, чтобы немного меньше курил. Я вот с командиром езжу. Он не курит, и я также, и нам хорошо...
3 пісьма саслужыўцаў П. I. Гардзейчыка яго родным
13 сакавіка 1984 г.
Нам тяжело писать о гибели Пети. С первых дней он с честью нёс службу, и ему скоро начали доверять боевые задачи, представлявшие собой опасность и риск для жизни. Только мужественные знают настоящую цену этим задачам. Нам трудно передать,
какие чувства мы пережили. Об этом не написать. На том месте, где погиб Петя, руками его боевых друзей поставлен обелиск, и каждый раз, когда проезжают колонны, ему салютуют и отдают честь. Примите нашу боль.