Вот эти данные были
взяты из Всесоюзной книги памяти:
БАХАНОВИЧ
Игорь Евгеньевич, ефрейтор, ст. водитель, род.
3.6.1961 в г, Минск БССР. Белорус. Работал на
Минском элек-тромеханич. з-де им. Козлова.
В Вооруженные Силы СССР призван 23.4.80 Партизанским РВК Минска.
В Республике Афганистан с июля 1980.
Во время обстрела 12.02.1982 автомоб, колонны вывел свой автомобиль из-под огня и стал оказывать помощь товарищу, машина которого получила повреждение.
При устранении неисправности погиб.
За мужество и отвагу награжден орденом Красной Звезды (посмертно).
Похоронен на Чижовском кладбище в Минске.
В от
эти данные и фото
были взяты из
белорусской книги
памяти:
БАХАНОВІЧ Ігар Яўгенавіч
Нарадзіўся 3.6.1961 г. ў Мінску. Беларус. Член ВЛКСМ. Маці, Ніна Васілеўна Навічонак, працуе штампоўшчыцай на Мінскім электратэхнічным заводзе імя В. I. Казлова. Пасля сканчэння ў 1978 г. сярэдняй школы № 69 г. Мінска Ігар працаваў на Мінскім электратэхнічным заводзе імя В. I. Казлова: слесарам-зборшчыкам, вадзіцелем аўтапагрузчыка ў транспартным цэху, вадзіцелем аўтамашыны ГАЗ-51. У красавіку 1980 г.прызваны ў Савецкую Армію Партызанскім РВК г. Мінска. 3 лістапада 1981 г. Ігар працягваў службу
У Афганистане. Яфрэйтар I. Я. Бахановіч загінуў 12.2.1982 г. Пахаваны на Чыжоўскіх могілках у Мінску. Пасмяротна ўзнагароджаны ордэнам Чырвонай Зоркі, медалём «Воіну-інтэрнацыяналісту ад удзячнага афганскага народа».
...У пісьме да маці Ігар пісаў, што ў лістападзе 1981 г. яго паслалі ў камандзіроўку ў Афганістан на будаўніцтва аэрадрома. Паводле слоў саслужыўцаў, Ігар пера-возіў грузы з тэрыторыі Савецкага Саюза ў Кабул. 12 лютага 1982 г. ў час чарго-вага рэйса за 60 км ад Кабула на аўтакалону напалі душманы. Ігар вёў галаўную машыну. Разам з ім ехалі медыцынская сястра і афіцэр. Калі пачалася перастрэлка, Ігар заняў пазіцыю каля колаў аўтамашыны. Яго спадарожнікі адстрэльваліся з кабіны. Ігар выйшаў са свайго ўкрыцця, каб прыкрыць агнём і даць магчымасць афіцэру і медсястры выйсці з кабіны, і ў гэты момант быўсмяротна паранены ў жывот з гранатамёта.
3 пісьма I. Я. Бахановіча родным
Здравствуйте, мои дорогие родные мама и дядя Слава!
С горячим приветом к Вам Игорь.
Мама, письмо твоё я получил, за которое огромное спасибо. Мама, ты пишешь, что не получаешь от меня писем, но я ответил на все 4 твоих письма ещё перед Новым годом. Живу я по-старому, никаких новостей нет, служба идёт нормально. Пиши, как погуляли на Новый год; мы встретили его нормально.
Мама, ты за меня не волнуйся, у меня в жизни сбывается всё так,
8 студзеня 1982 г. как я хочу, а ты почему-то считаешь меня несчастливым. Не надо. Нахожусь я в командировке, мы строили аэродром, поэтому, где я нахожусь, писать нельзя. Здесь вместе со мной и Степура. Ну, что тебе ещё написать, даже не знаю. Погода у нас стоит нормальная, как и везде.
Да, чуть не забыл, подарок бабушки я получил (передай ей спасибо). Мама, переводы и посылки посылать мне нельзя. На этом писать кончаю. Передавай всем огромный привет. Пиши, как здоровье. До свидания.
3 артыкула «Мама» ў газеце «Чырвоная змена» ад 12 сакавіка 1988 г.
...Яны жылі з Ігарам на кватэры, калі ён пайшоў у школу. У першы дзень пасля заняткаў Ігар паставіў крэсла, сеў на маленькую табурэтку
і пачаў рабідь урокі. Побач бегаў кот Дымок, занепакоены няўвагай гаспадара да яго.
...Калі Ігар вучыўся ў другім класе, Ніна Васілеўна надоўга трапіла ў бальніцу. Ен упершыню застаўся ў хаце за гаспадара, пакуль не ўзялі да сябе суседзі.
— Разумеет, мама, я выдатнікам усё роўна не буду,— гаварыў ён пазней.— Але ты не крыўдуй, як надумаю вучыцца далей, то, упэўне-ны,— паступлю.
...На школьным выпускным балі ўсе хлопцы павінны былі запрасіць на першы вальс маці. «Ён ніколі не зро-біць гэтага»,— думала Ніна Васілеўна. Але Ігар апынуўся першым з яго аднакласнікаў.
...Стомленая, яна вярталася са змены дадому, адчыніла дзверы і ўдыхнула прыемны пах ежы. Ігар прыгатаваў дранікі, але забыўся ўсыпаць соль. Яна ела іх і думала: «Вось і вырас мой сын. Вось і вырас...».
Яна ніколі не ваявала. Не ведае ні відаў зброі, ні патронаў да яе. Але яна — дачка салдата і маці салдата. Таму ўсё адчувае сэрцам.
«Ігар, сынок,— пісала яна ў пісь' мах,— адкажы, дзе ты служыш».
«Не хвалюйся, мама, у мяне ўсё добра,— адказваў ён.— Вось прыеду пасля арміі і мы зноў будзем разам...».
«Сынок,— заклікала яна.— Ты пішы мне кожны дзень. Я буду чакаць».
I ён пісаў, але не так часта, як хацелася ёй. Адно, два, тры пісьмы... Пазней яна даведалася, што гэта з Афганістана...
В Вооруженные Силы СССР призван 23.4.80 Партизанским РВК Минска.
В Республике Афганистан с июля 1980.
Во время обстрела 12.02.1982 автомоб, колонны вывел свой автомобиль из-под огня и стал оказывать помощь товарищу, машина которого получила повреждение.
При устранении неисправности погиб.
За мужество и отвагу награжден орденом Красной Звезды (посмертно).
Похоронен на Чижовском кладбище в Минске.
БАХАНОВІЧ Ігар Яўгенавіч
Нарадзіўся 3.6.1961 г. ў Мінску. Беларус. Член ВЛКСМ. Маці, Ніна Васілеўна Навічонак, працуе штампоўшчыцай на Мінскім электратэхнічным заводзе імя В. I. Казлова. Пасля сканчэння ў 1978 г. сярэдняй школы № 69 г. Мінска Ігар працаваў на Мінскім электратэхнічным заводзе імя В. I. Казлова: слесарам-зборшчыкам, вадзіцелем аўтапагрузчыка ў транспартным цэху, вадзіцелем аўтамашыны ГАЗ-51. У красавіку 1980 г.прызваны ў Савецкую Армію Партызанскім РВК г. Мінска. 3 лістапада 1981 г. Ігар працягваў службу
У Афганистане. Яфрэйтар I. Я. Бахановіч загінуў 12.2.1982 г. Пахаваны на Чыжоўскіх могілках у Мінску. Пасмяротна ўзнагароджаны ордэнам Чырвонай Зоркі, медалём «Воіну-інтэрнацыяналісту ад удзячнага афганскага народа».
...У пісьме да маці Ігар пісаў, што ў лістападзе 1981 г. яго паслалі ў камандзіроўку ў Афганістан на будаўніцтва аэрадрома. Паводле слоў саслужыўцаў, Ігар пера-возіў грузы з тэрыторыі Савецкага Саюза ў Кабул. 12 лютага 1982 г. ў час чарго-вага рэйса за 60 км ад Кабула на аўтакалону напалі душманы. Ігар вёў галаўную машыну. Разам з ім ехалі медыцынская сястра і афіцэр. Калі пачалася перастрэлка, Ігар заняў пазіцыю каля колаў аўтамашыны. Яго спадарожнікі адстрэльваліся з кабіны. Ігар выйшаў са свайго ўкрыцця, каб прыкрыць агнём і даць магчымасць афіцэру і медсястры выйсці з кабіны, і ў гэты момант быўсмяротна паранены ў жывот з гранатамёта.
3 пісьма I. Я. Бахановіча родным
Здравствуйте, мои дорогие родные мама и дядя Слава!
С горячим приветом к Вам Игорь.
Мама, письмо твоё я получил, за которое огромное спасибо. Мама, ты пишешь, что не получаешь от меня писем, но я ответил на все 4 твоих письма ещё перед Новым годом. Живу я по-старому, никаких новостей нет, служба идёт нормально. Пиши, как погуляли на Новый год; мы встретили его нормально.
Мама, ты за меня не волнуйся, у меня в жизни сбывается всё так,
8 студзеня 1982 г. как я хочу, а ты почему-то считаешь меня несчастливым. Не надо. Нахожусь я в командировке, мы строили аэродром, поэтому, где я нахожусь, писать нельзя. Здесь вместе со мной и Степура. Ну, что тебе ещё написать, даже не знаю. Погода у нас стоит нормальная, как и везде.
Да, чуть не забыл, подарок бабушки я получил (передай ей спасибо). Мама, переводы и посылки посылать мне нельзя. На этом писать кончаю. Передавай всем огромный привет. Пиши, как здоровье. До свидания.
3 артыкула «Мама» ў газеце «Чырвоная змена» ад 12 сакавіка 1988 г.
...Яны жылі з Ігарам на кватэры, калі ён пайшоў у школу. У першы дзень пасля заняткаў Ігар паставіў крэсла, сеў на маленькую табурэтку
і пачаў рабідь урокі. Побач бегаў кот Дымок, занепакоены няўвагай гаспадара да яго.
...Калі Ігар вучыўся ў другім класе, Ніна Васілеўна надоўга трапіла ў бальніцу. Ен упершыню застаўся ў хаце за гаспадара, пакуль не ўзялі да сябе суседзі.
— Разумеет, мама, я выдатнікам усё роўна не буду,— гаварыў ён пазней.— Але ты не крыўдуй, як надумаю вучыцца далей, то, упэўне-ны,— паступлю.
...На школьным выпускным балі ўсе хлопцы павінны былі запрасіць на першы вальс маці. «Ён ніколі не зро-біць гэтага»,— думала Ніна Васілеўна. Але Ігар апынуўся першым з яго аднакласнікаў.
...Стомленая, яна вярталася са змены дадому, адчыніла дзверы і ўдыхнула прыемны пах ежы. Ігар прыгатаваў дранікі, але забыўся ўсыпаць соль. Яна ела іх і думала: «Вось і вырас мой сын. Вось і вырас...».
Яна ніколі не ваявала. Не ведае ні відаў зброі, ні патронаў да яе. Але яна — дачка салдата і маці салдата. Таму ўсё адчувае сэрцам.
«Ігар, сынок,— пісала яна ў пісь' мах,— адкажы, дзе ты служыш».
«Не хвалюйся, мама, у мяне ўсё добра,— адказваў ён.— Вось прыеду пасля арміі і мы зноў будзем разам...».
«Сынок,— заклікала яна.— Ты пішы мне кожны дзень. Я буду чакаць».
I ён пісаў, але не так часта, як хацелася ёй. Адно, два, тры пісьмы... Пазней яна даведалася, што гэта з Афганістана...