В Вооруж. Силах СССР с 5.4.76.
После Московского СВУ окончил Орджоникидзевское ВОКУ.
В Респ. Афганистан с мая 1981.
Неоднократно принимал участие в боевых действиях. 6.5.1982 во время проведения боевой опер-и в р-не г. Герат группа мотострелков под его командованием попала в засаду. Выстрелом из гранатомета была повреждена и загорелась боевая машина, на которой следовал лич. состав.
Л. организовал оборону и под непрерывным обстрелом, проявив смелость и решительность, вынес из горящей машины раненых и обожженных солдат в безопасное место.
В этом бою погиб.
За мужество и отвагу нагр. орд. Красной Звезды (посмертно).
Похоронен на кладбище "Осовцы" в Гомеле.
вот эти данные были взяты из списка Сергея Епихина по 5 мсд:
Так получилось, что Лыбин Анатолий, числисля в развед роте, но его перевели в 3мсб, но он даже должность не успел сдать (Должен был замениться в Союз, по опеке за брата, умерла его мать и остался малолетний брат). Это был его последняя операция... Юрий Сидоров
Я его вытащил из кишлака Даргара тяжелораненного. Он у меня на руках умер. Это из его взвода подбили БМП, и он к ней направлялся. (а Юрий Сидоров вытащил из машины экипаж и от взрыва БК получил контузию) Иван Капуста.
ЛЬІБІН Анатоль Георгіевіч
Нарадзіўся 19. 9. 1959 г. ў г. Усурыйск Прыморскага краю. Рускі. Член КПСС з 1978 г. Бацька загінуў, маці памерла. Анатоля ўсынавілі Бахметавы: Эрнест Фёдаравіч, начальнік медыцынскай службы Гомельскага ДТСААФ, і Любоў Вітальеўна, урач Гомельскай абласной бальніцы. У 1974 г. Анатоль скончыў 8-гадовую школу N° 23 г. Энгельс Саратаўскай вобласці, у 1976 г. —
Маскоўскае сувораўскае ваеннае вучылішча. У 1976 г. прызваны ў Савецкую Армію Энгельскім РВК. У час службы паступіў у Арджанікідзеўскае вышэйшае ваеннае агульнавайсковае каманднае вучылішча і скончыў яго ў 1980 г. Служыў у Беларускай ваеннай акрузе.
У 1981 г. накіраваны ў Афганістан. Старшы лейтэнант А. Г. Лыбін загінуў 6. 5. 1982 г. Пахаваны ў в. Асаўцы Гомельскага раёна. Пасмяротна ўзнагароджаны ордэнам Чырвонага Сцяга.
... У той дзень А. Г. Лыбін з баявымі сябрамі выконвалі задание. Раптам з-за аднаго з дувалаў прагучалі выстралы. Анатоль вырашыў павесці разведвальны ўзвод у атаку. Душманы, ашаломленыя дзеяннямі савецкіх салдат, хутка ўзнавілі моцны агонь. Кулямётная чарга прабіла спачатку ногі Анатоля, потым жывот... Верталёт адразу прабіцца да месца бою не змог. Сябры неслі свайго камандзіра да верталёта на руках... Так і памёр ён на руках сваіх баявых таварышаў.